Filmi i 'Alfa' nga regjisorja Giulia DiCourno/ Një përrallë e errët adoleshenteje që zhytet në mërzi

FRANCË- Filmi i ri i regjisores franceze Julia Ducournau, 'Alpha', mund të ketë shkaktuar largime nga Festivali i Filmit në Kanë, por ato nuk ishin aq shumë për shkak të neverisë sesa… mërzisë. DiCournot, i cili tronditi audiencën dhe jurinë me filmin “Titane” në vitin 2021, një film fitues i Palmës së Artë që kombinoi tmerrin trupor me një histori vrasësish serialë, rikthehet këtë herë me diçka po aq të errët, por më pak tërheqëse.

Një botë e tmerrshme, por pa një rrëfim të ngushtë

Alfa ka momente të forta, por minohet nga stili i saj narrativ i rëndë dhe i vështirë për t’u kuptuar. Ndoshta do të funksiononte më mirë si një instalacion arti interaktiv sesa si një film artistik dy-orësh. Në fillim të filmit, një personazh reciton një poezi nga Edgar Allan Poe: "E tëra çfarë themi ose duket është vetëm një ëndërr brenda një ëndrre". Kjo frazë vepron si një paralajmërim joformal se Ducournot nuk është aspak i interesuar për rrëfimet konvencionale apo personazhet e qarta.

Një moshë madhore e çuditshme në sfondin e një epidemie

Protagonistja, Alpha (Mélissa Boros), është një vajzë 13-vjeçare që jeton një adoleshencë të mbushur me mikrobe dhe që përpiqet të kuptojë sjelljen vetëshkatërruese të të rriturve përreth saj.  Në skenat e para, një burrë shumë më i vjetër i bën asaj një tatuazh. Kamera fokusohet fuqishëm te gjilpëra që i shpon lëkurën. Alfa jeton me nënën e saj (Golshifteh Farahani), një mjeke në një spital të mbingarkuar, ndërsa bota përreth tyre është e goditur nga një pandemi misterioze. Ata që preken nga sëmundja "kalcifikohen", trupat e tyre bëhen të brishtë si porcelani, dhe me prekjen më të vogël thyhen, duke derdhur gjak dhe organe.

Kur nëna e saj zbulon tatuazhet e Alfës, ajo panikohet se mund të jetë e infektuar dhe e çon atë për analiza. Tensioni arrin kulmin kur mbërrin xhaxhai i saj i varur nga droga, Amin (Tahar Rahim), një figurë fantazmë dhe kërcënuese që duket sikur ka dalë nga një film horror Hammer. Alfa e urren, por nëna e saj është e gatshme të bëjë gjithçka për ta mbajtur gjallë.

Udhëtimi në kohë dhe makthet e shkollës

Narrativa shpesh kalon nga e tashmja në të kaluarën, pa paralajmërim ose shpjegim, duke krijuar një ndjesi çorientimi, si në veprat e David Lynch. Një nga pjesët më të fuqishme të filmit janë skenat në shkollë, ku Alpha bëhet objekt talljeje, ndërsa në të njëjtën kohë i tmerron shokët e klasës me gjakun që i rrjedh nga tatuazhi.

Në një skenë që të kujton Carrie-n e Stephen King, Alpha godet kokën në buzë të pishinës dhe të gjithë ikin prej saj, duke besuar se ajo mund t'i infektojë. Filmi prek çështje të tilla si vetmia adoleshente, trauma e humbjes, dashuria e parë dhe familja e fragmentuar, elementë që mund të ishin prekës, nëse nuk do të humbisnin në strukturën e errët të veprës.

Një përvojë kinematografike pa frymë (ose substancë)

Ducournot arrin të përcjellë dëshpërimin dhe panikun në një spital me mungesë personeli, ndërsa kinematografia është qëllimisht e errët dhe e lagësht. Dielli dhe e qeshura nuk kanë vend në botën e saj të makthit.

Megjithatë, pavarësisht ideve të zgjuara dhe mjeshtërisë vizuale të pamohueshme, filmi Alpha humbet shpejt ritmin dhe shndërrohet në një trup kinematografik pa jetë – si viktimat e pandemisë që përshkruan. Struktura e saj si ëndërr ka të ngjarë t’i lërë shikuesit të hutuar, duke u përpjekur të gjejnë ndonjë kuptim në errësirë.